ALGEMEEN
|
Clubblad
|
Artikelen
Op deze pagina vindt u het artikel "geef de (bal)pen door aan" dat is gepubliceerd in de eerste editie van "Doeltreffend" van het seizoen 2002-2003.
Geef de (bal)pen door aan
| editie 1 - seizoen 2002-2003 |Geef de (bal)pen door aan is een steeds terugkerende rubriek waarin telkens iemand anders een stukje moet schrijven. Dit kan bijvoorbeeld zijn over hobby's, werk, school, de voetbalclub of over zijn of haar elftal. De bedoeling is dat de (bal)pen telkens wordt doorgegeven aan een lid van VV Gassel uit een ander elftal. In de vorige editie heeft Bas van Raaij de (bal)pen doorgegeven aan Jan Cruijsen. Zoals velen heb ook ik ons clubblad "Doeltreffend" met veel plezier gelezen. Destijds heb ik als redactielid nog meegewerkt aan het jubileumboek ter gelegenheid van het 40-jarig bestaan. Het was toen nog echt knippen en plakken en de tipp-ex was ook hard nodig. Het boek is dan ook drie keer geheel getypt!! Maar dit hebben we met plezier gedaan en we hadden ook veel voldoening van ons resultaat. Voldoening over de uitgave van ons clubblad "Doeltreffend" zal deze redactie ook zeker hebben en dit is meer dan terecht. Dit "digitaal tijdperk" geeft natuurlijk de mogelijkheden tot een mooie lay-out. Maar dan nog is het geen "makkie" De nodige arbeid moet je er in steken en de rubrieken zien te vullen. De opzet is zeer mooi met de diverse rubrieken zoals "in de spotlight..." en "uit de oude doos". Bij de 1e editie had ik al zoiets van daar wil ik ook wel een stukje in schrijven en na mijn afscheidswedstrijd als leider van Gassel 2 heb ik dit kenbaar gemaakt aan de leden van de redactie en die antwoordden lachend: "we geven de (bal)pen wel even door."
Bij deze zal ik me eerst even voorstellen, er zullen zeker leden zijn die me niet kennen. Mijn naam is Jan Cruijsen en ik ben 36
jaar lid van VV Gassel. Geboren in Escharen, maar "getogen" in Gassel. In de Zeegstraat woonden we langs de familie Willems en we
leerden het voetballen van de grote buurjongens Jo (de vader van Maurice) en Harrie (de overbekende terrein-knecht) Willems. We
hadden er de ruimte, maar mij is altijd bijgebleven dat Harrie wel eens een ruitje kapot schoot. Nadien zijn we verhuisd naar de
Nieuweweg en sinds 1987 ben ik getrouwd met Wilma Wientjes en wonen we aan de Dorpstraat. We hebben drie dochters (12, 11 en 9
jaar). In mijn dagelijks leven ben ik projectbegeleider bij Machine-fabriek Daanen in Boxmeer. Tevens houd ik me bezig met
verkoop-ondersteunende activiteiten (sales-engineer) en kom zodoende ook regelmatig bij klanten. Als jeugdspeler is me het
voetbalveld aan de Hoeve goed bijgebleven. Zo was er het kleedhok met de alom bekende pomp. Het was belangrijk dat diegene die
het laatste water gebruikt had, een emmer vol achter liet zodat hiermee de volgende keer water "aangepompt" kon worden. De pomp
was niet zelf aanzuigend zodat je er eerst water boven in moest gieten. Vaak werd dit vergeten en moest de straat overgestoken
worden om eerst water te halen. We woonden gelukkig dichtbij en we gingen dan thuis maar douchen of de benen wassen want dan
vonden we toen ook al vaak genoeg. Ook dat gebeurde niet altijd heel zorgvuldig want moeder klaagde wel eens dat de lakens
weer vuil waren.
Er was een hoofdveld en een bijveldje waar de jeugd kon oefenen. Echter dit bijveldje was bijna altijd zeer "drassig" en zodoende
eigenlijk alleen in hartje zomer goed te bespelen. En op het hoofdveld mocht dit niet want dit had al veel te lijden door de
wedstrijden. Na de competitie werden er plaggen in het doelgebied gelegd op de kale plekken. Ook hebben we een keer een geul
gemaakt waar glas scherven in gedaan werd, dit om te voorkomen dat de mollen het veld zouden vernielen. Mollen was toen toch
een hele plaag en de toenmalige voorzitter Thé Bulkens had er een sport van gemaakt om deze te vangen. Ondanks de toestand van het
veld was er toch niets leukers om als jeugdspeler op een echte goal te schieten. Dit was verboden in die tijd. Maar van huis uit
konden we al zien of er iemand was en dan waren we, mijn broer Ad en ikzelf, er snel bij. We liepen dan achter garage Thoonen door
en sprongen over het slootje. We werden ook wel eens betrapt door Theo Linders de toenmalige secretaris. Hij mopperde (meestal) met
een lachend gezicht, hij vond dat we eigenlijk toch wel goed bezig waren. Zeker toen we met de C-junioren kampioen werden. Toen
hij mij als aanvoerder kwam feliciteren zei hij nog: "zo zie je maar, oefening baart kunst."
De eerste training bij de senioren kan ik me ook nog goed herinneren. Zo had trainer Weber als een onderdeel van de conditietraining
dat we om het veld moesten lopen en dan de ene keer over de afscheidingsdraad en de andere keer er weer onder door moesten. Dit
spaarde wel het veld maar nut zag ik hier ook weer niet in. Een mannetje op de rug nemen was ook zo'n conditie - onderdeel. Bij
trainer Hanegraaf kwam ik in het eerste elftal te spelen. Op de elftalfoto van die tijd is duidelijk te zien dat de shirts door
ieder afzonderlijk gewassen werden want de een was nog valer dan de ander. Zo kon je net zien wie er op een hoge temperatuur
waste. Dit is nu beter geregeld via het collectief wassen bij Mia Bulkens. In 1977 kwam er een behoorlijke verandering met de nieuwe
velden, de kleedruimte met douche en de kantine. We gingen in de gewone kleren als heer naar de trainingen en de wedstrijden met
tas met voetbalschoenen, handdoek e.d. De klassieke pomp werd als souvenir in de kantine geplaatst. Hierna kwamen ook snel de
sportieve prestaties. Zo promoveerden we met trainer Thies "de geldboer" Theunissen van de 3e klasse onderafdeling naar de 1e
klasse.
We kregen toen Hennie Zwiers als trainer, die nog betaald voetbal had gespeeld. Hij was pas 28 jaar toen hij bij Gassel kwam en hij
wist de boel op scherp te zetten. Zo begon hij in een partijtje met duwen en trekken en als je er dan de volgende keer harder het
duel inging dan speelde hij je weer tussen de benen door en na afloop had hij dan in de kantine weer sterke verhalen over zijn
trainer Barry Hughes. De trainingen waren nu heel gevarieerd en niet meer te vergelijken met de trainingen onder trainer Weber. Mijn
persoonlijke hoogtepunten zijn ook absoluut de promotiewedstrijden welke we tegen Berghem Sport speelden. Op mijn 30e kreeg ik een
vervelende enkelblessure, net twee weken voor mijn bruiloft kwam ik op krukken te lopen. Maar de dag voor de bruiloft werd ik
getapet en kon zodoende de openingsdans toch doen. Op een hard veld had ik daarna toch last van de enkel en kreeg ik het advies
om met voetbal te stoppen. Dit advies heb ik maar opgevolgd. Aansluitend ben ik leider geworden van Gassel 2 als assistent van
Gerrit Linders. Dit vond ik een vanzelfsprekend iets dat ik iets terug deed voor de vereniging waar ik al die jaren gevoetbald
had. Maar het was niet alleen plichtsbesef want dan houd je het zeker geen 14 jaar vol. Toen Gerrit stopte mocht ik de lijnen
uitzetten en de tactiek bepalen. Dit in overleg met de spelers want inspraak mag altijd. De kunst was om de "poppetjes" op de
juiste plaats te zetten en proberen om er als elftal het maximale rendement eruit te halen.
Het wisselen van spelers op het einde van een gelijkopgaande wedstrijd om de overwinning te forceren vond ik een mooie sport. Zo'n
wisseling kon zijn dat een snelle vleugelaanvaller gewisseld werd door een langzame. Hierdoor kwam er dan ineens een ander soort
spel. De bal werd bijvoorbeeld even vast gehouden zodat een middenvelder er over heen kon gaan etc etc. Als leider de goede acties
en de mindere acties benoemen was ook een belangrijk item. Op deze manier proberen de "lat" telkens hoger te leggen. Zo was er een
goede wisselwerking tussen de spelersgroep en de leider. Ook de invalbeurten welke ik regelmatig maakte heb ik met plezier gedaan,
zeker met de doelpuntjes die ik af en toe meepikte. In het begin heb ik nog zaken verteld die zo in de rubriek "uit de oude doos"
gepast hadden. Enkele leuke voorvallen met de nieuwe "technieken" en het 2e elftal wil ik toch even vernoemen. Zo kreeg ik in 1999
een e-mail van Rogier van Acht met de mededeling; "ben even naar Amerika en kan zondag niet meedoen". Tijden veranderen en afstanden
stellen niet zoveel meer voor, maar het was toen zeker niet gewoon om dagelijks de "mail-box" te bekijken. Rogier woonde bij mij
in de straat en ik was dan ook verbaasd dat hij dit nieuwe medium hiervoor gebruikte.
De mobiele telefoon rukte ook op en toen ik in de rust Sander Smits vertelde dat hij op voorspraak van de trainer van het 1e elftal,
toen Bonny Refwutu, gewisseld werd om hem voor het 1e te sparen greep hij meteen zijn mobieltje om Bonny te bellen. Deze vroeg aan
hem hoe de stand was en of hij gescoord had. De stand was 3-0 voor Gassel en hij had niet gescoord. Het antwoord van Bonny was: "dan
kun je best gemist worden de andere scoren wel." Hilariteit alom in het kleedhok van alle meeluisterende spelers. Momenteel is het
nog zo dat de leiders voor de wedstrijden de formulieren invullen met de spelerscode. Naar mijn overtuiging zal dit binnenkort zo
gaan dat de leider een diskette bij heeft en hiermede via de computer de gegevens doorgeeft. Zo staan alle codes dan meteen goed
op het formulier. De ware reden dat ik de (bal)pen even gevraagd heb is om een dankwoord uit te spreken aan diegene die aan mijn
afscheidswedstrijd hebben meegedaan. Niets vermoedend was ik naar het veld gegaan. Maar de "oude strijdmakkers van weleer waren
opgetrommeld inclusief de grensrechter van toen Theo de Kleyn en verzorger Emiel Boeijen, in mijn gedachte kwam nog even de vraag
op of Pa Boeijen ook nog gekomen zou zijn en onder een van de paraplu's verscholen ging. Pa Boeijen was in die tijd een trouwe
supporter maar nu was hij er toch niet bij.
Het was een leuke wedstrijd en zoals het vaak gaat tussen jong en oud, ze willen allebei niet verliezen en zo ontstond er veel
strijd en een echte wedstrijd. Gassel 2 ging ook goed combineren, heb ik toch niet alleen tegen de muur staan praten!! Na afloop
kreeg ik nog een fraaie klok en een envelop. Apetrots voelde ik me. Silvo Lemmers probeerde me nog als een ware politicus wat
uitspraken te ontlokken door te stellen dat ik niet meer op het voetbalveld zou komen. Maar daar ik tevens in de achterban zit
van de 3DP liet ik me niet verleiden om hierop meteen in te gaan. De stelling van Silvo gaat uiteraard te ver. Maar vanaf heden ben
ik zeker ook op de tennisbanen te vinden. Daar heb ik me voor de jeugdcommissie aangemeld waar alle 3 de dochters actief zijn. Maar
wie weet gaat dadelijk misschien wel een van de dochters voetballen en dan ligt de situatie weer anders?? Er zijn binnen de
vereniging tal van werkzaamheden voor vrijwilligers en mogelijk zal iets mij binnenkort of op termijn weer passen.
Jan Cruijsen
Voor de volgende editie geef ik de (bal)pen door aan . . . . . Marius van der Linden die als trainer van de A1 en keeper van het
vierde elftal vast wel wat te vertellen heeft.
Terug naar het overzicht met artikelen